TECHNIKI STYMULUJĄCE WYOBRAŹNIĘ u DZIECI 14-15 letnich
1. Wstęp
Coraz częściej rodzice zadając sobie pytanie: „Czy moje dziecko jest twórcze?” Pytanie jest zrozumiałe, bo każdy rodzic chce, aby jego dziecko było otwarte na świat, myślące nieschematycznie, charakteryzujące się bogatą inwencja twórczą. Często pada też pytanie, czy szkoła sprzyja rozwijaniu aktywności twórczej? Wszystkie dzieci rodzą się z mniejszym lub większym potencjałem twórczym. Ważne jest, aby stworzyć dziecku takie warunki, które sprzyjają twórczemu myśleniui działaniu tak, aby ten potencjał się rozwijał.
Podstawowym celem kształcenia i wychowania jest harmonijny i w miarę możliwości wszechstronny rozwój osobowości dzieci i młodzieży. Aby taki cel osiągnąć, opracowano lekcje twórczości, których realizacja powinna przyczynić się do bardziej harmonijnego rozwoju osobowości uczniów. Wychowanie i kształcenie twórcze stwarza dziecku warunki do uczenia się, bez strachu pozwala wyjść poza schematy w myśleniu i działaniu. Sprzyja również rozwijaniu zdolności dzieci, kształci myślenie twórcze, pomaga w odkrywaniu własnych możliwości, budzi ciekawość poznawczą, ułatwia realizacje własnych pomysłów. Ukształtowana dzięki konkretnym oddziaływaniom postawa twórcza może przejawiać się nie tylkow działaniach artystycznych, ale także w działaniach organizatorskichi wykonawczych.Możliwości twórcze podlegają treningowi, można je rozwijai udoskonalać poprzez dobór odpowiednich technik.
W swojej pracy przedstawię techniki stymulujące wyobraźnię twórczą u dzieci. Techniki te wzbogacają intelekt uczniów, uczą szukania konsekwencji, przewidywania następstw, tworzenia niezwykłych określeń słownych, powodują, że uczniowie są w stanie generować obrazy umysłowe cechujące się dużą klarownością i oryginalnością. Dzięki odpowiednio dobranym ćwiczeniom dzieci potrafią kojarzyć ze sobą odległe zjawiska i fakty, chętnie podejmują ryzyko rozwiązując problemy trudne lub nowe, lubią zgadywać, spekulować intelektualnie, biorąw swym myśleniu pod uwagę zmysłowy a nie tylko pojęciowy i abstrakcyjny wymiar rzeczywistości.